Umiejętność czytania i pisania jest nieodłącznie związana z pojęciem cywilizowanego człowieka. Rozwój nauki postępuje obecnie tak szybko, że wiedza łatwo się dezaktualizuje i wymaga ciągłego, systematycznego uzupełniania jej. Podstawową metodą i warunkiem zdobywania wiedzy jest czytanie.

Prawdopodobnie odkąd istnieje pismo, to znaczy od kiedy ludzie zaczęli posługiwać się pismem w porozumiewaniu się między sobą, istnieje dysleksja. Najpierw dostrzeżono zjawisko utraty opanowanej wcześniej zdolności czytania i pisania, najczęściej współistniejące u dorosłych z utratą mowy (afazją), wspólną przyczyną czego było uszkodzenie mózgu.

Badania nad etiologią dysleksji, mimo, iż trwają kilkadziesiąt lat, nie są jeszcze zakończone i wciąż są okazją do dyskusji i konfrontacji poglądów.
U różnych dzieci przyczyny dysleksji mogą być odmienne, również u tego samego dziecka może wystąpić kilka przyczyn jednocześnie.

Koncepcja opóźnionego dojrzewania centralnego układu nerwowego – upatrująca przyczynę trudności w spowolnieniu dojrzewania centralnego układu nerwowego i zaburzeniach funkcjonalnych (czynniki patogenne : geny, czynniki uszkadzające centralny układ nerwowy, hormony).

Patomechanizm jest to mechanizm ( sposób) powstawania zaburzenia. Wyjaśnia się go poprzez analizę czynników patogennych z punktu widzenia ich zależności, związków znaczeniowych i przyczynowo – skutkowych.

Właściwie każdy człowiek uczy się przez całe swoje życie. Jednak najintensywniej przebiega ono w okresie dzieciństwa. Dziecko zdobywszy już umiejętność porozumiewania się za pomocą mowy oraz zdolności motorycznych, poszerza swą wiedzę dotyczącą umiejętności życia społecznego jak i również wiedzę zawartą w szkolnych programach nauczania.